İnsan Kendi Kendine Sorunlar Üretebilen Bir Tabiata Sahip

İnsan kendi kendine sorunlar üretebilen bir tabiata sahip.Ortada somut anlamda hiç bir sorun yokken bile insan kendi sorunsallaşarak sorunlar üretiyor.Birçok insan arasında böyle çarpık iletişim tarzları var.İnsan iletişiminde bazen kılı kırk yaran bir karaktere sahip olmamak gerekiyor .

Yani buna çarpık aşırı yoğunlaşma diyebiliriz.Şu var ki iletişimde bir şeyi sorun olarak algılayıp ,kendimizi ve karşımızdakini mayalandıktan sonra kendimizin ve muhatabımızın sürekli üzerine gidersek bu maya çabuk tutacak giderek katılaşacak, daha kompleks hale gelecektir.Burada önemli olan bakış açılarımız.Evliliği, bir erkeği veya bir kadını sihirli birer değnek olarak algılamak, dokundu mu hayatımızın değişeceğini, içimizin gökteki yıldızlar gibi parlayacağını ummak güzel ama yanlış, hoş ama boş bir düşünce ,bir hayal diyebiliriz.Psikolojik faktörler, mutluluk -ki tanımını yaptığımızda bu sürekli olan bir olgu değil insanın tabiatı gereği belli aralıklarla yaşadığımız hoşnut olma hali olarak tanımlıyorum- dışardan içeriye gelmez;içerden yaşanır.Yani mutlu olmaya çalışılmaz mutlu olunur.Karşımıza bir hayal alıp bu hayale ulaşmak için beklemek psikolojik faktörlerde beyaz atlı prens beklemeye benzer ki bu filimler de filim için olur.Önemli olan insanın yaşadığı zaman diliminin farkında olmasıdır.

Beklentilerimizi iyi deşifre etmek gerekiyor.Acaba beklentilerimiz insan tabiatı açısından ne kadar sağlıklı.Ne kadar doğru.Muhataplarımızla sorunlarımız elbette olacaktır-ki sorunsuz insan olmaz bu tabiatımızda var. Bunu benimsemek, benim-sevmek gerekiyor-Ama sorunlarımızı gereksiz çarpık yoğunlaşmalara sokmadan, sorunlaştırmadan sadece beraberliği hissederek dışarından sizin iç dünyanıza girecek bir huzur beklemeden hep etken veya edilgen konumda olmadan, zaman faktörünü göz ardı etmeden ,abartmadan karşılıklı etkileşim çerçevesinde, iletişimlerimizi kuvvetlendirmeye/hissetmeye çalışmalıyız.saygılarımla