Her zaman nasıl mutlu olunur? Mutluluk sanatı

<

" Mutluluk herhangi bir dış koşula bağlı değildir, bizim zihinsel tutumumuz tarafından yönetilir." 

 Dale Carnegie

Nasıl mutlu olunacağını öğreniyorum.   

Pek çok şekilde tasvir edildiğini gördüm, ancak bunların hepsi bana hiçbir zaman tam olarak uymadı. Etrafımdaki insanlar mutlu görünüyor - orada geçerli bir kelime gibi görünüyor - ama mutluluğun çoğu zaman nadir veya en azından geçici bir duygu olabileceğini biliyorum. Sürmesi mi yoksa sürdürülmesi mi gerekiyor? Mutluluk normal bir varlık hali midir? Henüz gerçekten bilmiyorum. Yumuşak bir gülümseme ya da sırıtış olarak mutluluğu buldum. Benim için mutluluk, ciğerlerimi dolduran derin bir nefes ve ardından büyük bir nefes vermektir. Bu varoluşsal sürrealizm anı için etrafımdaki dünyaya hayranlık duyuyorum. Sıcaklık gibi geliyor - taze pişmiş ekmeğin titreyen aroması, buz küplerinin üzerinden sıçrayan zencefilli gazoz, yapraklar arasında dalgalanan hafif bir esinti ve bir Netflix kanaması başlatmanın iki tonlu notaları gibi. Benim için mutluluk ille de heyecanlı değildir, neşe, ya da enerji - huzur, barış ve teselli. Benim için mutluluk, rastladığım bir şey. Bir saniye bekledim, fark ettim ve olduğunu anladım. Hala alışıyorum ve bunun benim için bir anlam ifade edip etmediğini tam olarak bilmediğim yollar var ve / veya neden bu benim düşünce sürecim.

Bazen kendimi geri tutuyorum mutluluktan, özellikle geç saatlerde. Dünyada, topluluklarımda ve değer verdiğim kişilerin hayatlarında olup biten her şeyle birlikte, bir an için de olsa mutlu olmam haksız, düşüncesiz ve düpedüz duyarsız görünüyor. Mantıksız olduğunu biliyorum ama ben böyle hissediyorum. Başkaları acı çekerken, zor zamanlar geçirirken veya kendileri mutlu olamıyorken neden mutluluğu deneyimleyeyim? Mutluluğu hak etmek için ne yaptım? Başkaları mutlu değilken nasıl mutlu oldum? Sürekli sorunsallaştırıyorum ama geri dönmeye devam ediyorum. Bunu akılcı hale getirebilirim, ama kendimi kısa keserim ya da benim için olduğunda mutluluktan sıyrılırım. Önem verdiğim insanlar zorluklara göğüs gererken, en azından görünüşte aşırı görünen bu şekilde, kendimden zevk almak bana doğru gelmiyor. Bunu benim için almak bencilce geliyor.

Yine de bunun bana haksızlık ve onlara karşı haksızlık olduğunu biliyorum. Mutlu olamadığım için başkalarını suçlayamam. Kendi hapishanemi haklı çıkarmak için onları günah keçisi olarak kullanamam. Belki mutlu olmaktan korkuyorum. Belki hakettiğimi düşünmüyorum. Belki de mutluluk kavramsallaştırmalarıyla kendi rahatsızlığımla yüzleşmekten kaçınmak için başkalarını bir savunma mekanizması kullanıyorum. Tüm mutluluk tasvirleri benim için erişilmez görünüyorsa veya etrafımdaki insanları nadiren mutlu görüyorsam, belki de şimdi kendi mutluluk "markamı" nasıl yaratacağımı öğreniyorum. Bunu sevdim. Bu umut verici bir duygu ve çok da göz korkutucu değil. Bazı yönlerden geride olduğumu hissediyorum, ancak diğerleri mutluluğu yaşarken, diğer duyguların tüm çeşitleriyle duygusal okuryazarlık hissimi geliştiriyordum. Sanki yerleri değiş tokuş etmişim gibi. Mutluluk ve perspektif hem / hem de değildir, ya da değildir. Birbirlerini dışlamazlar. İkisine de sahip olabilirim.