" Mutluluk herhangi bir dış koşula bağlı değildir, bizim zihinsel tutumumuz tarafından yönetilir."
Dale Carnegie
Nasıl mutlu olunacağını öğreniyorum.
Pek çok şekilde tasvir edildiğini gördüm, ancak bunların hepsi bana hiçbir zaman tam olarak uymadı. Etrafımdaki insanlar mutlu görünüyor - orada geçerli bir kelime gibi görünüyor - ama mutluluğun çoğu zaman nadir veya en azından geçici bir duygu olabileceğini biliyorum. Sürmesi mi yoksa sürdürülmesi mi gerekiyor? Mutluluk normal bir varlık hali midir? Henüz gerçekten bilmiyorum. Yumuşak bir gülümseme ya da sırıtış olarak mutluluğu buldum. Benim için mutluluk, ciğerlerimi dolduran derin bir nefes ve ardından büyük bir nefes vermektir. Bu varoluşsal sürrealizm anı için etrafımdaki dünyaya hayranlık duyuyorum. Sıcaklık gibi geliyor - taze pişmiş ekmeğin titreyen aroması, buz küplerinin üzerinden sıçrayan zencefilli gazoz, yapraklar arasında dalgalanan hafif bir esinti ve bir Netflix kanaması başlatmanın iki tonlu notaları gibi. Benim için mutluluk ille de heyecanlı değildir, neşe, ya da enerji - huzur, barış ve teselli. Benim için mutluluk, rastladığım bir şey. Bir saniye bekledim, fark ettim ve olduğunu anladım. Hala alışıyorum ve bunun benim için bir anlam ifade edip etmediğini tam olarak bilmediğim yollar var ve / veya neden bu benim düşünce sürecim.
Bazen
kendimi geri tutuyorum
mutluluktan, özellikle geç saatlerde.
Dünyada, topluluklarımda ve değer verdiğim
kişilerin hayatlarında olup biten her şeyle birlikte, bir an için de olsa mutlu
olmam haksız, düşüncesiz ve düpedüz duyarsız görünüyor.
Mantıksız olduğunu biliyorum ama ben böyle
hissediyorum. Başkaları acı çekerken,
zor zamanlar geçirirken veya kendileri mutlu olamıyorken neden mutluluğu deneyimleyeyim?
Mutluluğu hak etmek için ne yaptım?
Başkaları mutlu değilken nasıl mutlu
oldum? Sürekli sorunsallaştırıyorum
ama geri dönmeye devam ediyorum. Bunu
akılcı hale getirebilirim, ama kendimi kısa keserim ya da benim için olduğunda mutluluktan
sıyrılırım. Önem verdiğim insanlar
zorluklara göğüs gererken, en azından görünüşte aşırı görünen bu şekilde, kendimden
zevk almak bana doğru gelmiyor. Bunu
benim için almak bencilce geliyor.
Yine
de bunun bana haksızlık ve onlara karşı haksızlık olduğunu biliyorum.
Mutlu olamadığım için başkalarını suçlayamam.
Kendi hapishanemi haklı çıkarmak için
onları günah keçisi olarak kullanamam.
Belki mutlu olmaktan korkuyorum.
Belki hakettiğimi düşünmüyorum.
Belki de mutluluk kavramsallaştırmalarıyla
kendi rahatsızlığımla yüzleşmekten kaçınmak için başkalarını bir savunma mekanizması
kullanıyorum. Tüm mutluluk tasvirleri
benim için erişilmez görünüyorsa veya etrafımdaki insanları nadiren mutlu görüyorsam,
belki de şimdi kendi mutluluk "markamı" nasıl yaratacağımı öğreniyorum.
Bunu sevdim.
Bu umut verici bir duygu ve çok da göz korkutucu
değil. Bazı yönlerden geride olduğumu
hissediyorum, ancak diğerleri mutluluğu yaşarken, diğer duyguların tüm çeşitleriyle
duygusal okuryazarlık hissimi geliştiriyordum.
Sanki yerleri değiş tokuş etmişim gibi.
Mutluluk ve perspektif hem / hem de
değildir, ya da değildir. Birbirlerini
dışlamazlar. İkisine de sahip olabilirim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder